De terugreis en een epiloog

De laatste dagen van onze reis brengen we gedeeltelijk door in Maleisië, en wel op het eiland Penang, waar we onder andere ons bezighouden met het kopen van een ticket voor de treinreis naar Bangkok, wat rondlopen, fietsen, lezen, kaart spelen en met het op maat laten maken van wat kleren, met een mayong-spel kopen etc. Het geld wisselen ( Thaise Baht ) blijkt bij de bank zo’n tijdrovende bezigheid te zijn, dat we , ook tegen een betere koers, het bij geldwisselaars doen. En op 21 mei staan we vroeg op om de trein te nemen. Die vertrekt uit Butterworth, gelegen op het vaste land, waar we met een ferry naar toe varen; en om 7.50 uur vertrekken we met een schone, ruime en mooie trein voor de 24 uur durende reis, met een restauratierijtuig, waar we ons tegoed doen aan een heerlijke sweat sour maaltijd. De volgende ochtend in de hoofdstad van Thailand aangekomen zoeken we eerst een hotel en kopen voor 600 DM p.p. een ticket bij Thai International Airways, waarna we in hotel ons klaarmaken voor de terugvlucht voor die avond. Met een taxi gaan we naar de luchthaven en zonder controle (!) stappen we op het vliegtuig, dat om 23.00 uur vertrekt; in Teheran ( 3 uur plaatselijke tijd ) een tussenstop van 3 kwartier heeft, en op 23 mei om 6.20 uur landt op Schiphol, na een vlucht van 12 uur. Omdat onze bagage doorvliegt naar Londen moeten we dat eerst regelen, waarna we door vriend Siebe opgehaald worden, die ons gastvrij onthaald, waarbij we ons verbazen over de rust en reinheid in Amsterdam. Op zaterdag 24 mei gaan we via Hilversum, waar we een bezoek brengen aan mijn oma, die uiteraard lekker voor ons kookt, naar huis; in Zwolle neemt Herman de trein naar Leeuwarden en ik ben om kwart voor negen na 7 en een halve maand weer terug in Groningen. Daar krijg ik het bericht, dat de bagage opgehaald kan worden in Eelde (!), dus dat maar gedaan, en vervolgens de volgende dag maar even naar Herman gebracht.

Terugkijkend naar deze reis blijft het gevoel overheersen, dat we vooral door onze onwetendheid ( geen Lonely Planets of informatie via internet ) een fantastische tijd hebben gehad en bijzondere plekken hebben bezocht; en dat we echt weg waren, bijna geen contact met de omgeving, die we achterlieten, waardoor we ondergedompeld werden in voor ons nieuwe werelden.

Tijdens de reis heb ik me natuurlijk afgevraagd, wat ik daarna zou gaan doen, en na lang nadenken kwam ik uit op een studie rechten vooral vanwege de relatief korte studietijd. Vervolgens heb ik mijn vader per brief gevraagd dat te regelen, wat hem veel moeite heeft gekost ( cijfers en andere gegevens boven water zien te krijgen ), maar dat is hem gelukt.
Binnen 4 dagen ben ik reeds aan het werk via een uitzendbureau: chauffeur, en dat heb ik de hele zomer gedaan; brood, vlees en dranken rondbrengen bij verschillende bedrijven. Op 17 juni belt Hans Jongman : hij gaat in het najaar weer naar Nepal, nu met 2 wagens, en of ik 1 wil rijden…… En zo is het nooit tot een ( rechten )-studie gekomen.

In het najaar van 1975 rijd ik zelf een Magirus Deutz, bouwjaar 1963, ook weer van de Bundespost, gekocht voor 600 DM, naar Nepal, samen met Hans, die een Mercedes bus bestuurt en uiteraard weer een aantal passagiers. In Kathmandu aangekomen willen de Nepalezen wel een Mercedes kopen, maar een Magirus, nee, daar hebben ze nog nooit van gehoord; maar omdat je een auto niet in je paspoort krijgt en ‘m daar een halfjaar kan laten staan, kan ik verder reizen: dit keer via Calcutta langs de oostkust van India naar Sri Lanka. Vandaar vlieg ik na een paar maanden terug, werk weer een maand of wat, en rij in het voorjaar dan zonder Hans een Mercedes bus met drie passagiers en mijn vriendin Titie naar Nepal. Daar vliegt Hans naartoe, verkoopt het geheel, vliegt terug, en Titie en ik rijden de Magirus naar Nederland, een vooral door de hitte in India en Pakistan zware tocht .
Na weer een zomer als chauffeur op een bierwagen gewerkt te hebben rijden in het najaar van 1976 3 wagens naar het oosten: 2 x een Mercedes bus en de Magirus, met in totaal 12 passagiers. Omdat de regering van Nepal wel eens af wil van de oude meuk, die in grote getale het land binnenkomt, stelt ze de regel in, dat er alleen materiaal van een bepaald bouwjaar ingevoerd mag worden. Dat is een streep door de rekening van Hans, die daarom de Mercedessen in Afghanistan verkoopt en mij als loon de Magirus schenkt. Met 2 passagiers uit de groep, Josefien en Aukje, maken we gevieren een geweldige reis: zo zakken we af langs de oostgrens van Pakistan ( bij Peshawar rechtsaf..) wat nu als het “ Taliban “ stammengebied bekend staat, door de bekende plaatsen Bannu en Darra , waar allerlei wapens (na)gemaakt worden. We verblijven een aantal weken aan de kust bij Karachi ( Hawks Bay ) en rijden dan weer omhoog om via Wagah, de enige grensovergang tussen Pakistan en India, dit laatste land te bereiken, waar we o.a. een bezoek brengen aan Pushkar, een van de heilige plaatsen voor hindoes. Hier krijgen we een passagier in de vorm van een rat, die we pas een maand later in Varanasi weer uit de auto krijgen ( die is dus terecht gekomen in de allerheiligste plaats… ). Via Puri en Calcutta belanden we in Darjeeling, en vandaar reizen we als het ware om Bangladesh heen, naar het verste punt van deze reis : Shillong, de hoofdstad van de staat Meghalaya . De rit vervolgen we terug via Nepal en na in totaal 9 maanden arriveren we weer in Nederland.

Omdat we door alle reizen contacten hebben gekregen met personen, die handel uit het oosten meenemen of importeren, gaan we op de markt staan met Afghaanse en Indiase kleding, en andere snuisterijen, waarbij een poster van Afghanistan de aandacht trekt van een trucker uit Gieten, die op Irak heeft gereden. Omdat wij niet weten, wat we met de Magirus moeten, schenken wij deze aan hem. Hij verzorgt ‘m redelijk, en na jaren van gebruik lukt het hem om in 2012 APK gekeurd te krijgen. Deze Magirus staat rijklaar in Wildervanksterdallen, niet zover van mijn huidige woonplaats Zuidlaarderveen, in totaal een aantal van 50.000 km dienend als verblijfplaats tijdens een aantal fantastische reizen, en momenteel, dus 51 jaar oud, door Bianca Neef, de dochter van de trucker, gebruikt als Rollende Keuken. (restvorm.nl/catering_the_donkeys/index.html )

In 1980 zijn Titie en ik nog 1 x in India geweest, per vliegtuig, voor een periode van 2 maanden, waarbij het mij opviel, dat ik pas na 6 weken de gemoedstoestand terug had van de perioden tijdens de eerdere reizen: zolang duurde het afkicken van de dagelijkse beslommeringen, en was er weer leven zonder verplichtingen……

Stortemelk, juni 2014, en op de site gezet op 10 oktober 2014, exact 40 jaar na het begin van de reis van herman en johan naar Indonesië.