Terugreis

16 - 24 mei

Op 16 mei stappen we op de boot naar Penang. We vertrekken om 15.30 en komen de volgende ochtend om 11.30 aan. Het duurt tot 14.30 uur voor we van boord kunnen. Het Yee Hin hotel zit vol, maar we vinden al snel een hotel op de hoek. Johan had bij de douane nog even wat uit te leggen over de sarongs. Veel zussen is zijn verklaring voor de 10 sarongs in zijn tas.

We regelen een trein naar Bankgok voor 21 mei en een visum voor Thailand. We brengen de tijd door met lezen, strandbezoek, bioscoop en inkopen. Ik probeer mijn laatste traveller check in te wisselen, maar de geldwisselaar weigert die te accepteren. Hij vindt dat de handtekening niet lijkt. Fraai is dat. Gelukkig doet een andere geldwisselaar minder moeilijk. Ik koop wat spullen voor de familie, oa. een mahjong spel voor mijn oudste broer. Voor mijn vader zou ik een fototoestel meenemen, maar ik heb geen merk en type doorgekregen, daar waag ik me niet aan.

Vanmorgen weer per ongeluk de haren van het wratje op mijn gezicht geschoren. Ik probeer al tijden die tot een paar centimeter uit te laten groeien. Dat zie je veel in Azië. Maar tot nog toe ben ik niet verder gekomen dan een wrathaar van een halve centimeter. Daarom laat ik mijn haar kortknippen, behalve aan de achterkant. Dat ziet er wel grappig uit.

We vertrekken 8 uur 's morgens uit Butterworth en komen de volgende ochtend om 8 uur in Bangkok aan. s' Avonds om 11.00 uur vliegen we terug. Ik weet zeker dat we Nederland niet levend gaan bereiken. Wat een tragedie, die jongens hebben de Trans-Sumatera highway overleefd en komen dan om het leven in een stom vliegtuigongeluk. Ik loop daarom nog even langs onze kennis C. en neem een flinke hijs. Daarna voel ik me een stuk beter.

We stappen in het vliegtuig, ik zet de koptelefoon op en onder de klanken van mooie klassieke muziek zweven we even later in de wolken. Onderweg zie ik nog een vliegtuig op 300 meter van ons vliegtuig stijl omhoog klimmen, een machtig gezicht. Na een tussenstop in Teheran, landen we om 6 uur ' s ochtends op Schiphol. Het blijkt dat onze bagage door is naar Londen. Vervelend. Als de douaneman ons paspoort ziet worden we meteen uit de rij gehaald. Onze handbagage wordt zorgvuldig onderzocht. Na 15 minuten mogen we door.

Ik heb mijn ouders al geschreven dat we niet wisten op welke dag we aan zouden komen en dat een telegram versturen wel 50 gulden kost, dus er staat ons niemand op te wachten. Johan belt daarom onze gezamenlijke vriend Siebe, die even later met zijn Dafje voor komt rijden. Eén ding valt ons direct op. Wat is het stil in Amsterdam. De herrie van Medan, Georgetown en vooral Bangkok zit nog in onze kop. Mensen rijden hier met de raampjes dicht, eigenaardig. We worden gastvrij onthaald in de Van Breestraat. Willen we iets speciaals eten vandaag, vraagt mevrouw de Lange. Ja, graag een bruine boterham met kaas.

We zijn nog erg moe van de vlucht, we hangen daarom de hele dag op de bank en lezen kranten en tijdschriften. We horen van de Anjerrevolutie in Portugal en hoe spannend dat geweest is. We horen dat onze brieven zijn aangekomen en met veel plezier gelezen. We vertellen van onze ervaringen, maar nog steeds bedeesd. s Avonds krijgen we een heerlijke maaltijd, daarna kijken we t.v.en spelen natuurlijk mahjong.

De volgende morgen nemen we de trein naar het Noorden. Bij het wegrijden van de trein worden we door de enorme acceleratie met onze rug in de stoelen gedrukt. Uiteraard gaan we in Hilversum bij de oma van Johan langs. We brengen haar de groeten van de familie Loen uit Depok, we bekijken foto's en praten honderd uit. Dan door naar het noorden. Om half zeven 's avonds neem ik in Zwolle afscheid van Johan en stap over in de trein naar Leeuwarden.

Na 7,5 maand loop ik weer door de Huizumerlaan, nu op weg naar huis. Er is in al die tijd niets veranderd. Ik bel aan, mijn moeder doet open: "Jongen, daar ben je. Ik zei al tegen je vader, op een dag staat hij hier gewoon aan de deur". Mijn moeder omhelst me, ik geef mijn vader een hand. En dan begin ik te vertellen.