proloog van herman

Het verhaal van Herman

Het gaat gebeuren. Over 10 dagen gaan we op reis.
Het is allemaal een jaar geleden begonnen, als Johan naar mijn plannen vraagt. Al grappend antwoord ik: "Een vakantie in Bulgarije, ze hebben daar heerlijke yoghurt, ga je mee?" Johan aarzelt geen enkel moment: prima als jij dan met mij meegaat naar Indonesië, familie opzoeken. Mooi gepareerd van Johan, daar kunnen we nog lang plezier van hebben. Enthousiast beginnen we in onze vriendenkring rond te vertellen dat we op reis gaan en ik wentel me in een warm bad van bewondering. Dat kan ik goed gebruiken na een jaar militaire dienst en heftig liefdesverdriet. Het duurt niet lang of onze wilde plannen komen als een boemerang terug. Johan, zeg ik, als het zo door gaat moeten we een half jaar onder duiken of anders de hoon over ons heen laten komen. Maar voor Johan is het geen flauwekul, hij wil echt.

Ik lees een artikel in Panorama het treurige relaas van hippies die in India gestrand zijn. Ze kunnen geen kant meer op. Dat gaat ons in elk geval niet gebeuren, dus moeten we flink aan de slag om voldoende geld te hebben. Ik ga een vier maanden opperen in de bouw. We schatten dat we met 2500 gulden negen maanden rond kunnen trekken. Eerst liftend naar India en vandaar zien we wel. In Australië kunnen we dan weer aan het werk, kunnen we daar kijken wat we verder gaan doen. Via de Filipijnen naar Japan of de boot naar Zuid-Amerika. Dan is een monsterboekje wel handig.

Dat rondzeulen van die reizigers met grote rugzakken vind ik niks. We nemen alleen dingen mee die echt nodig zijn. Onderbroeken, broeken, shirts, een trui en een warme jas. Stevige schoenen. Bij De Haan in de Oosterstraat kopen we een compacte slaapzak - een rolletje van 20 bij 30 cm - Verder lijkt een poncho me reuze handig, maar Johan's vader is erg sceptisch. Veel te warm jongens. Deze goede raad slaan we in de wind. Mijn moeder gaat aan het werk met een lakenzak en een gordel waarin ik paspoort en geld kan bewaren. Het grootste gedeelte van het geld gaat in traveller cheques, daarnaast nemen we contant dollars en Duitse marken mee. In Leeuwarden koop in nog een klein springmesje. Altijd handig als je een appeltje te schillen hebt.

De vader van Siebren de Vries adviseert me Indonesisch te leren. Volgens hem kun je dat in vier weken leren. Mijn oudste broer heeft nog een boekje liggen. Dat gaat in elk geval mee.

Bij het koninklijk instituut voor de tropen bestellen we een boekje:"Hoe blijf je gezond in de tropen". Nooit ongekookt water gebruiken, ook niet voor het tandenpoetsen. Een aantal belangrijke vaccinaties zijn nog geldig vanuit militaire dienst. Cholera? Werkt maar een half jaar. Wel of niet doen? Gele koorts. Ook maar doen, dan kunnen we in elk geval ook nog naar Afrika of Zuid-Amerika. Hepatitis? Toch maar niet. Wel malariapillen. We nemen voor 4 maanden paludrine mee. En Norit natuurlijk, voor het geval het toch met eten of drinken misgaat.

Om contact te houden met familie en vrienden moeten we wel globaal aangeven waar we over drie weken verwachten te zijn. Dan kunnen ze brieven poste restante sturen. Ik vraag mijn ouders brieven te nummeren. Dan weten we als er een keer één ontbreekt.

Johan neemt contact op met de liftcentrale. Bingo. We kunnen een lift krijgen van Nijmegen naar Kathmandu. Waar ligt dat eigenlijk? Nepal. Dat is een beetje uit de route, maar voor de eerste 10.000 km helemaal niet gek. Volgende week gaan we kennis maken met de chauffeur en onze medepassagiers.