van Nijmegen naar de Ararat

van Nijmegen naar de Ararat

En daar gaan we op weg naar Indonesië met een Bundespost-gele Mercedes 319 uit 1965 met een km stand van 54970. de inrichting van de auto is simpel : 3 zitplaatsen voorin, een bed voor 3 personen met daaronder opgeborgen een Mercedes 190 D motor, een zak schoenen, 4 zakken kleren, 4 reservebanden en 15 jerrycans 300 l rode diesel; verder is er een gasstel met een wasbak met afvoer; 2 personen slapen op de grond.
Hans, de sjofeur, is 32 jaar, ex-hofmeester, ex-commando, en reeds 4 x naar Afghanistan heen en weer geweest, 1 x naar Nepal, en nu voor het eerst zelf rijdend daarheen. Hij leeft van het verkopen van de spullen onderweg, en vooral van de opbrengst van de auto. Hij kan erg goed koken en weet enorm veel te vertellen, waardoor hij erg interessant is voor ons 4-en, die nog nooit in het oosten zijn geweest. Wilma is een lerares handenarbeid, een beetje traag, maar wel aardig .Haar vriend Tef is een student biologie, die net zijn kandidaats heeft gehaald, een beetje een kletskous.
De eerste dag rijden we met een miezerig weertype naar München, al lezend op het bed, en de volgende dag met een stralende zon door Oostenrijk naar Maribor in Joegoslavië; daarna een dag over een zeer slechte Autoput in slecht weer naar Beograd. Onderweg zien we 3 ongelukken, wat geen wonder is gezien de zeer slechte en gevaarlijk rijstijl van de Joegoslaven; je houdt je hart 1000 x vast.
Elke avond kookt Hans en zitten we gezellig te kletsen, spelen een spelletje en hebben erg veel plezier. De vierde dag rijden we in 1 keer door Bulgarije naar Edirne, de eerste plaats in Turkije. Er is nu een uur tijdverschil, en het blijkt ramadan te zijn: alleen voor zonsopgang en na zonsondergang mag er gegeten en gedronken worden. We eten er voor het eerst “buiten”: allerlei etenswaren worden op kleine bordjes gedaan, zoals rijst, verschillende groentes met daarbij brood en water. De vijfde dag bereiken we Istanbul, waar we vlak bij de Blauwe Moskee een overnachtingsplek vinden, ook vlakbij de Puddingshop, de gelegenheid, waar elke reiziger oostwaarts of westwaarts langs komt voor o.a. informatie, ontmoetingen, vervoer etc. We maken een wandeling over de Grand Bazaar, erg indrukwekkend, maar wat een troep allemaal; en dat gegil uit de speakers van de minaretten van de moskee om 4 uur smorgens…..
Om niet door Turkije te hoeven rijden nemen we de boot naar het oosten over de Zwarte Zee en na 1 nacht in Istanbul wordt de auto aan boord gehesen, echte dekklasse ! Het is 2 dagen varen, waarbij we in totaal 4 plaatsen aandoen: Sinop, Samsun, Giresun ( waar we 17 oktober zijn, als de ramadan is afgelopen ) en tenslotte gaat de auto van de boot in Trabzon. We kunnen lekker douchen aan boord, we lezen wat, genieten van het zonnetje, zien dolfijnen voor de boeg zwemmen, gaan bij elke plaats even van boord om boodschappen te doen of aan de wal te eten.
Vervolgens rijden we over 2 hoge passen richting het centrale deel van Turkije; we eten bij een vuurtje, gaan slapen en na nog een pas van 2300 m met stenengooiende kinderen bereiken we de volgende dag Erzurum. Daar doen we wat boodschappen en als we bij de auto terugkomen, zien we een enorme oploop: Hans is kleren aan het verkopen; hij hangt wat pakken aan de buiten kant van de wagen en in een mum van tijd stikt het van de Turken, die in korte tijd voor 800 turkse lira kleding kopen ( 1 gulden is 4 lira ).We gaan nu verder naar de iraanse grens en het blijkt, dat onze slaapzakken niet voldoende warm zijn in de strenge vorst in het hooggebergte in het oosten van Turkije. De wegen zijn erg slecht, veel stof en veel vrachtverkeer uit alle landen van europa, op weg naar het oosten met materialen, die met het vele geld, dat door de olie verdient wordt, aangeschaft worden.. Daar op de grens van de Sovjetunie, Turkije en Iran zien we de Ararat met zijn eeuwige sneeuw en bereiken we op 19 oktober Iran.