Iran

Na de grenspassage, die anderhalf uur in beslag neemt, stappen nog een Amerikaan en Australiër als lifters in en zoeven we over asfaltwegen het land van de Sjah binnen. Een enorme verandering na de stoffige,vaak onverharde wegen in het oosten van Turkije, maar hier is rijkdom door de olie, waardoor de politie in mercedessen rondrijdt; en door steun van USA lijkt het land in sommige zaken ook op dat land : de vrachtwagenmerken als Mack, Freigthliner e.d. kom je veelvuldig tegen. Onderweg eten we een sandwich met yoghurt, drinken thee en rijden door tot we stoppen voor een badhuis in Tabriz. De volgende morgen gaan we heerlijk in bad en rijden naar Zandjan, waar de auto doorgesmeerd en het olie- en luchtfilter gereinigd wordt. In de tussentijd kijken we onze ogen uit: theehuizen met waterpijpen, gesluierde vrouwen, een auto wordt aangeduwd door een andere auto, kamelen. Ook raken we aan de praat met studenten, we schrijven brieven en er is een man, die met me naar bed wil !
De volgende dag rij ik zelf 100 kilometer, wat niet meevalt, en later die dag bereiken we Teheran, een grote westers aandoende stad met een chaotisch verkeer. Hier posten we de brieven en rijden via een enorme pas in een zeer fraai berglandschap naar het eerste benzinepompstation na Amol, waar we als avondmaal soep met brood eten. Na een goede nachtrust gaan we weer op pad en Hans verkoopt voor 30000 rial ( ongeveer 1100 gulden ) de MB 190 d motor met versnellingsbak, waarna we aan het eind van de dag stoppen in een natuurpark, waar we heerlijke geuren opsnuiven. Wel vreemd, dat de Iraniërs gewoon in deze prachtige omgeving de olie verversen van hun auto’s en die rustig in de berm weg laten lopen ….. De prijs van diesel is maar 9 cent/liter, zodat ik op een gegeven moment zie, hoe een tank vol is, terwijl de mannen gewoon doorpraten en de diesel eruit stroomt. Op 23 oktober zien we onderweg nog een man hardlopen: hij doet een poging van Engeland naar Australië te rennen ( World Record Marathon Run ). Zelf zit ik weer 225 km achter het stuur, ook zien we nog zwijnen, en dan bereiken we Mashad, een grote stad in het oosten van Iran, en een zeer heilige plaats voor moslims, waar we op een heuse camping , met alles erop en eraan, terecht komen. Uiteraard staan hier verscheidene reizigers, waaronder twee Nederlandse broers met een PTT Bedford: die heeft het stuur rechts, zodat ze denken een grotere kans te maken de auto in Nepal te verkopen. Hans zegt, dat het onzin is, omdat hun auto op benzine rijdt, en dat is in tegenstelling met diesel erg duur. Op reizen als deze zie je trouwens vaak dezelfde mensen: allemaal via die ene route naar het oosten.
Hier maken we pasfoto’s voor het Afghaanse visum,die we de volgende dag vroeg met onze paspoorten inleveren, na betaling van 5 dollar en het invullen van 2 formulieren . Om 11 uur kunnen we het visum ophalen en gaan we op weg naar Afghanistan, maar niet voor alle jerrycans tot de rand gevuld te hebben met diesel .