Afghanistan

Het volgende land rijden we op 24 oktober binnen, na in anderhalf uur de Afghaanse grensformaliteiten afgewerkt te hebben, wat snel is, omdat Hans de weg weet , want het is een grote chaos: 1 man behandelt alle binnenkomende personen voor hun autopapieren,voor het geld wisselen, om het geld in het paspoort te schrijven. Buiten wordt dan de auto doorzocht en als dat goed verloopt, moet je naar de politie om je visum te laten zien; naar de dokter om je inentingskaart te tonen; dan nog een autoverzekering afsluiten. Als dat gelukt is, kunnen we verder en dan na 150 kilometer over een tolweg rijden we Herat binnen. Onderweg bij een stop krijg ik een stukje hasjies van een Afghaan; dat begint al goed…..Bij aankomst gaan we eerst op bezoek bij kennissen van Hans, waar we thee drinken, waarna we in ons hotel na een avondmaaltijd ons te goed doen aan vette shit onder het genot van goeie muziek en thee. Erg lekker geslapen.
De volgende dag zijn Herman en ik gaan rondlopen en verbazen we ons over beschilderde vrachtwagens, vrouwen in burka’s, paardentaxi,s, agenten op kruispunten, waar haast geen verkeer langskomt, de bazaar, waar we een straat zien met alleen maar koperslagers, een straat met blikslagers, 1 met leerbewerkers enz, enz. ‘S avonds wordt het helemaal een bijzondere sfeer met alle geuren, weinig verlichting, het geluid van paardenhoeven, de rook van houtvuren: van het westerse Iran naar de tijd van de verhalen van 1000 en 1 nacht. En na een joint gaan we op tijd naar bed. De dag daarna houden we ons bezig met geldwisselen, het postkantoor bezoeken, brieven schrijven, het leren van de Bahasa Indonesia; allemaal zaken, die veel tijd nemen, waardoor de dag omvliegt.
Na nog zo’n dag vertrekken we naar Kandahar, een afstand van bijna 600km. Mabub, een van de kennissen van Hans rijdt met ons mee. De weg bestaat uit betonnen platen, aangelegd door de Russen, terwijl het gedeelte van Kandahar naar Kabul geasfalteerd is, door de Amerikanen aangelegd. Het is een enorme stille weg, slechts 25 tegenliggers deze dag. Vooral de bussen zijn overvol, met ook geiten erin en op het dak natuurlijk ook passagiers. Als het tijd is om te bidden, stopt de bus en spreidt een ieder zijn gebedskleed uit; ook bijzonder is het feit, dat de bus soms stopt om een passagier uit te laten stappen, die dan de woestijn inloopt, waar in de verste verte geen teken van bewoning is te zien; verder valt tijdens onze stops de stilte in de woestijn op. In Kandahar, waar het een stuk warmer is dan we gewend zijn door de zuidelijke ligging, gaan we eten in het Peace Hotel, een van de vele hotelletjes voor de reizigers met dit soort namen, waar ik de plaat Hot Rats van Frank Zappa hoor. ( Bij Kandahar denk ik aan Hot Rats, en viceversa ). Voor Mabub is Kandahar: town of flies, dogs and sniff ( snuiftabak met carbid ) . De volgende dag bereiken we Kabul, alwaar we onze intrek nemen in het Friends Hotel, weer zo’n fraaie naam voor een rommelige verblijfplaats voor jonge reizigers, waaronder erg veel Fransen en ander tuig. De twee dagen na aankomst gebruiken we om heen en weer te lopen, te rijden etc. naar het Indiaas visumbureau, het postkantoor en de bank; brieven te schrijven; de Indonesische taal te leren; te babbelen met medereizigers. We eten vaak in een vegetarisch restaurant, zoals we de hele reis vlees e.d. mijden. Ook gaan we naar een wedstrijd Buskhasi, een soort “ voetbalspel”, waarbij de bal een dode geit is en de spelers op paarden zitten ; je kan scoren, door de geit in het doel van de tegenstander te deponeren; we bevinden ons in hoog gezelschap, want ook Heni Kissinger is als toeschouwer aanwezig. Na nog een paar dagen zo doorgebracht te hebben vertrekken we 4 november uit Kabul en via een zeer fraai berglandschap en het subtropische Jalalabad bereiken we de grens met Pakistan, gelegen op de Khyberpas.