Kathmandu

Kathmandu (15 november - 22 november)

Als we aankomen in Kathmandu is het een feestdag. Alle openbare gebouwen zijn gesloten, ook het postkantoor, dus op berichten van het thuisfront zullen we nog even moeten wachten. Johan en ik zijn al heel wat gewend, maar Kathmandu overtreft alles qua smerigheid. We lopen door drek en modder, iedereen doet zijn behoefte langs de kant van de weg. We zien veel toeristen, vaak oudere Amerikanen en Japanners. Geen freaks, die zijn blijkbaar allemaal naar Goa of Kashmir afgereisd. Aan de bevolking te zien ligt Nepal dichter bij China dan India. Ook het eten neigt meer naar China dan India. Daar ben ik overigens niet rouwig om, ik mis de bloedhete Indiase currys geen moment.
De mensen dringen zich niet op. Wel worden door sherpa's aangesproken of we geïnteresseerd zijn in een trektocht door de bergen. Je kunt zelfs naar het basiskamp van de Mount Everest lopen. Eerst een heel stuk met de auto en dan maar lopen. Een tocht van 2-3 weken lijkt ons wat overdreven, maar een tocht van 3-5 dagen is misschien best aardig.

De eerste ochtend in Kathmandu is een sensatie. Even voor zonsopgang begint het grote gebeuren. Alle inwoners van Kathmandu openen hun ramen en beginnen te rochelen. Geen voorzichtig geschraap, geen beleefd gekuch, maar een hartstochtelijk gerochel. Als je daarna op straat loopt zie je de grote kwatten en fluimen op straat liggen, bloedrood, als in een land van longlijders. Dat is tenminste de eerste associatie die we hebben, totdat andere reizigers ons uitleggen dat de rode kleur komt van het kauwen van sirih. Niet dat deze kennis veel verschil uitmaakt, je blijft schrikken als je rode kwijl uit een mond naar een kin ziet druipen. Verder zien we veel mensen - Nepalezen, maar ook toeristen - met ooggeel in plaats van oogwit. Ik houd dit op geelzucht en daarin word ik bevestigd als mensen ons vertellen dat geelzucht veel voorkomt, net zo als dysenterie. En dat verbaast ons niets, als je iedereen ziet plassen en wassen in de rivier en verder in elke andere bron van drinkwater. Dysenterie - door een leraar ooit uitgelegd als constante sproeipoep - lijkt me al heel vervelend, maar echt zorgen maak ik me wel over de geelzucht. Als jongetje van 8 heb ik geelzucht opgelopen en ik herinner me nog heel goed dat mijn maag omkeerde als ik alleen vet rook. Een ding weet ik zeker, als ik hier geelzucht oploop neem ik het eerste beste vliegtuig terug naar huis.

Onze eerste bestemming is het General Post Office. De oogst valt tegen, alleen een brief van Rob en Liesbeth, maar niets van ouders of vrienden. Het is een vreemde gewaarwording, we hebben de afgelopen vier weken samen zo'n 16 brieven en kaarten verstuurd en je ontvangt maar één brief. Op 18 november ontvang ik de eerste brief van mijn moeder. Ze schrijft dat ze het kaartje uit Samsun heeft ontvangen, dat het weer heel slecht is, dat wij vast wel zullen genieten, dat het wel heel stil is geworden in huis en dat Minne een vriendinnetje heeft, maar dat ik daar vooral niks over mag schrijven, want mijn vader mag het nog niet weten.

Johan en ik zijn druk bezig om onze verdere route uit te stippelen. We horen van Sikkim en Bhutan, geheimzinnige koninkrijkjes in de bergen. Van horen zeggen is het mogelijk Sikkim te bezoeken, maar Bhutan laat geen vreemdelingen toe. Jammer, een andere keer dan. Birma is een ander verhaal, alle mensen die we spreken zijn razend enthousiast. Het plan wordt dat we de laatste week van november in de bergen van Nepal te gaan wandelen, dan doorreizen naar Calcutta, vandaar met het vliegtuig naar Rangoon, verder naar Bangkok en dan direct via Penang naar Indonesië, waar we dan eind december/begin januari hopen aan te komen. Dat plan gaat een beetje op de helling als we goede verhalen horen over Chang Mai en Chang Rai in Thailand. In dat geval komen we een week of twee later in Indonesië. We sturen onze plannen per brief naar vrienden en ouders, zodat ze daar met de poste restante adressen rekening mee kunnen houden. We regelen verder visa voor Birma en Thailand. Thailand is geen enkel probleem, maar Birma kun je niet langer dan één week bezoeken.

Hans Jongman en de broers Helwes zijn druk bezig om de auto's en andere spullen te verkopen. Het stimuleert ook onze koopmansgeest. Ik verkoop mijn jas voor 100 rupees (ƒ 30). Mijn deken en trui besluit ik nog niet te verkopen, het is hier 's nachts nog te koud. Van Hans krijg ik een paar goede schoenen die ik voor 5 rupees laat repareren. Ik heb nu een paar onverslijtbare hush-puppies. Van een paar Hollanders koop ik een vrijwel nieuwe corduroy broek voor ƒ7,50, zodat ik wat vaker een schone broek aan kan trekken. Zo, we zijn klaar voor de bergen. Nu alleen nog een trekking permit regelen en een sherpa en we kunnen vertrekken. De dag dat ik de trekking permit ga halen gaat Johan niet mee, hij heeft koorts. De eerste keer dat een van ons beide ziek is, met uitzondering van een lichte verkoudheid die ik of all places in het tropische Delhi heb opgelopen. Hoe dan ook, we moeten de trek nog even uitstellen.