Calcutta-Rangoon
Door: Herman
Blijf op de hoogte en volg herman en johan
10 December 2012 | Myanmar, Rangoon
Calcutta-Rangoon (30 november - 3 december)
Wat doe je als je in een vreemde stad aankomt en je zoekt onderdak? Johan stelt voor bij het Tourist Office langs te gaan. Prima idee, bij aankomst blijkt het gesloten. Als we een tijdje later terugkomen is er nog steeds niemand. Dit schiet niet op. Dan maar naar de N.B.A. We laten onze studentenkaart (!) zien en krijgen het adres van de Modern Lodge. Het is niet duur dus dat spreekt ons wel aan. Hoe dichter we bij de Lodge komen des te beter snappen we waarom de prijs niet al te hoog is. De Lodge ligt in een buurt achteraf, de straten zijn vies en de huizen vervallen. Het eerste dat opvalt is dat direct naast de Modern Lodge een cafe/restaurant is met de naam FreakHouse. Gelukkig, we zijn niet alleen, blijkbaar zitten we op een ander deel van de hippie trail, dit maal vanuit Australië naar Kathmandu. Bij aankomst in de Lodge vraag ik me wel af wat er modern aan is, het gebouw zelf is oud en verveloos. Maar binnen is het netjes en schoon. En ze hebben elektriciteit en stromend water.
Die avond eten we in een Chinees restaurant. Geen babi panggang? Ik maak me voor niets zorgen, want ik heb nog nooit zo lekker chinees gegeten. We constateren dat geen enkel chinees restaurant in Nederland hier tegenop kan. Tevreden lopen we terug naar het hotel. We passeren een bedelaar die op het troittor ligt te slapen. Dat is wel een vreemd gezicht. Als we doorlopen zien we meer en meer bedelaars op het trottoir en nu ook op de weg. Vlak bij het hotel ligt de straat helemaal vol. Omzichtig stappen we langs en over de bedelaars. Opgelucht stappen we de poort van het hotel binnen. Johan maakt een grap waar ik hard om moet lachen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want als door een spin gebeten springt een Japanse jongen achterin de zaak op. Zijn Engels is erg moeilijk te verstaan, maar het is duidelijk dat hij erg boos ik. Ik hoor iets als "why you laughing at my face". Ik kijk hem nog eens goed aan, erg knap is hij niet, maar ik zie geen reden om te lachen. Een gevat antwoord lijkt me ook niet op zijn plek. Het is een grote stevige jongen en je weet het natuurlijk nooit met Japanners, misschien heeft hij wel een zwarte band karate. Wonderlijk hoeveel gedachten op dat moment door je hoofd gaan. Ik leg de grap uit die Johan maakte, maar daar wordt de situatie nog ongemakkelijker van. Hebben Japanners dan geen gevoel voor humor, of gaat er te veel verloren in de vertaling? Gelukkig komt de jongen tot bedaren, hij vertrouwt de situatie nog niet helemaal, maar gaat in elk geval weer aan zijn tafeltje zitten. Johan en ik sluipen verder naar onze kamer.
De zondag brengen we lezend, schrijvend en lummelend door. Boeken kopen is nooit een probleem. In elke stad tot nog toe vind je wel zaakjes waar je voor een habbekrats boeken kunt kopen en verkopen. De boeken die we uit Nederland hadden meegenomen hebben we al in Iran verkocht. Nou ja verkocht, de handelaar wilde er eigenlijk niets voor betalen. wie leest er nou Nederlandse boeken. Engelstalige boeken zijn duidelijk couranter. Vooral uit Michener en McLean. Prima boeken als je op vakantie bent en goed om je Engels te verbeteren. Verder lenen we allerlei boeken met titels als "Asia on the cheap" of "Traveling in Asia for 10$ a day". Boeken vol informatie over onderdak, bezienswaardigheden, eten, gezondheid en vervoer.
Op maandag is onze eerste gang het General Post Office. Het vertrouwde beeld, geen post. We laten een berichtje achter voor de Helwessers. Verder vragen we nagekomen post door te sturen naar Bangkok. We kopen bij UBA een ticket naar Bangkok met een tussenstop in Rangoon voor 90$, 10% van ons reisbudget, dus dat tikt er behoorlijk in. De middag brengen we door in een park. We hangen wat rond bij een cricketwedstrijd en kijken naar kabbaddi. We besluiten een kop thee te gaan drinken in de uitspanning in het park. En dan gebeurt het ondenkbare. Een man in onberispelijk wit pak weigert ons de toegang, members only. Wacht eens even, we zijn Nederlanders, we zijn vice wereldkampioen, Johan Cruijff. We hebben meer dan 10.000 km gereisd. Overal waren we welkom, overal stonden de mensen te dringen voor een gesprekje, en hier worden we geweigerd. We zijn tot op het bot gekrenkt. Geweigerd, niet toegelaten, hoe is het mogelijk, zulke aardige, beleefde, witte jongens, helemaal uit Europa gekomen om de mensen uit Calcutta te laten delen in ons gezelschap. Het is een affront. Verslagen keren we terug in het hotel. Tot onze verrassing treffen we daar Hans en Geert-Jan Helwes aan. We wisselen verhalen uit en zijn al weer snel in goede doen.
De volgende ben ik al vroeg wakker. Licht gespannen voor de vlucht later op de dag. We ontbijten met brood en sterk gezoete pindakaas, nemen weer eens afscheid van de Helwessen en gaan op weg naar het vliegveld. Ik begin me steeds ongemakkelijker te voelen en vraag me af hoe dat straks gaat als ik in het vliegtuig zit. Geen idee wat ik kan verwachten. Zelf heb ik nog nooit gevlogen en eerlijk gezegd ken ik ook niemand met vliegervaring. Vliegen is iets voor de happy few, zeg maar de lieden die de Bond films bewonen. We stappen in een zilvergrijze Vickers Viscount, vier propellers, twee rijen stoelen voor ± 30 passagiers. Johan en ik zitten voorin. Johan lijkt vrij rustig, dat mag ook wel, want hij had immers ooit plannen om piloot te worden. Als de motoren eenmaal beginnen te draaien valt de spanning van me af. De versnelling bij het starten is ongelooflijk als het vliegtuig steil omhoog gaat. We volgen de kustlijn en hebben een prachtig uitzicht op de zonsondergang. Na zo'n 2,5 uur landen we in Rangoon. We lopen zonder problemen door de douane, dat valt mee. Er staat een rij jeeps klaar om ons naar de stad te brengen. Even later scheuren we met grote snelheid richting stad, samen met 2 Franse jongens en een Italiaans meisje. De jeep voor ons trekt voortdurend naar het midden van de weg en dat gaat het mis. Hij raakt een tegenligger, schiet naar rechts en slaat een aantal keren over de kop. Onze chauffeur slalomt overal om heen en rijdt zonder gas te minderen door. Ik durf niet om te kijken. Verdomme, nu zaten er Amerikanen en een Duitser in de verongelukte jeep, maar als we iets assertiever waren doorgelopen hadden wij er in gezeten. De chauffeur legt uit dat ze eerder deze week in Birma van links, rechts zijn gaan rijden en dat er nog veel mensen niet aan gewend zijn.
Op weg naar de YMCA passeren we een klein meer. In het water ligt een prachtig stenen schip, een soort drakenboot. Ik knipper met mijn ogen en krijg een déjà vu, ben ik hier eerder geweest, heb ik dit eerder gezien? Ik herinner me een spannend verhaal over Bengalen dat ik als kind gelezen heb, met slangen en spinnen, en giftige naalden in haarborstels, was daar ook een stenen boot. Ik weet het niet meer. Ik ben nog vol verwarring als we in de YMCA aankomen. We bergen onze bagage in een locker en zoeken bed in de dormitory. Ik val al snel in een onrustige slaap.
Wat doe je als je in een vreemde stad aankomt en je zoekt onderdak? Johan stelt voor bij het Tourist Office langs te gaan. Prima idee, bij aankomst blijkt het gesloten. Als we een tijdje later terugkomen is er nog steeds niemand. Dit schiet niet op. Dan maar naar de N.B.A. We laten onze studentenkaart (!) zien en krijgen het adres van de Modern Lodge. Het is niet duur dus dat spreekt ons wel aan. Hoe dichter we bij de Lodge komen des te beter snappen we waarom de prijs niet al te hoog is. De Lodge ligt in een buurt achteraf, de straten zijn vies en de huizen vervallen. Het eerste dat opvalt is dat direct naast de Modern Lodge een cafe/restaurant is met de naam FreakHouse. Gelukkig, we zijn niet alleen, blijkbaar zitten we op een ander deel van de hippie trail, dit maal vanuit Australië naar Kathmandu. Bij aankomst in de Lodge vraag ik me wel af wat er modern aan is, het gebouw zelf is oud en verveloos. Maar binnen is het netjes en schoon. En ze hebben elektriciteit en stromend water.
Die avond eten we in een Chinees restaurant. Geen babi panggang? Ik maak me voor niets zorgen, want ik heb nog nooit zo lekker chinees gegeten. We constateren dat geen enkel chinees restaurant in Nederland hier tegenop kan. Tevreden lopen we terug naar het hotel. We passeren een bedelaar die op het troittor ligt te slapen. Dat is wel een vreemd gezicht. Als we doorlopen zien we meer en meer bedelaars op het trottoir en nu ook op de weg. Vlak bij het hotel ligt de straat helemaal vol. Omzichtig stappen we langs en over de bedelaars. Opgelucht stappen we de poort van het hotel binnen. Johan maakt een grap waar ik hard om moet lachen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want als door een spin gebeten springt een Japanse jongen achterin de zaak op. Zijn Engels is erg moeilijk te verstaan, maar het is duidelijk dat hij erg boos ik. Ik hoor iets als "why you laughing at my face". Ik kijk hem nog eens goed aan, erg knap is hij niet, maar ik zie geen reden om te lachen. Een gevat antwoord lijkt me ook niet op zijn plek. Het is een grote stevige jongen en je weet het natuurlijk nooit met Japanners, misschien heeft hij wel een zwarte band karate. Wonderlijk hoeveel gedachten op dat moment door je hoofd gaan. Ik leg de grap uit die Johan maakte, maar daar wordt de situatie nog ongemakkelijker van. Hebben Japanners dan geen gevoel voor humor, of gaat er te veel verloren in de vertaling? Gelukkig komt de jongen tot bedaren, hij vertrouwt de situatie nog niet helemaal, maar gaat in elk geval weer aan zijn tafeltje zitten. Johan en ik sluipen verder naar onze kamer.
De zondag brengen we lezend, schrijvend en lummelend door. Boeken kopen is nooit een probleem. In elke stad tot nog toe vind je wel zaakjes waar je voor een habbekrats boeken kunt kopen en verkopen. De boeken die we uit Nederland hadden meegenomen hebben we al in Iran verkocht. Nou ja verkocht, de handelaar wilde er eigenlijk niets voor betalen. wie leest er nou Nederlandse boeken. Engelstalige boeken zijn duidelijk couranter. Vooral uit Michener en McLean. Prima boeken als je op vakantie bent en goed om je Engels te verbeteren. Verder lenen we allerlei boeken met titels als "Asia on the cheap" of "Traveling in Asia for 10$ a day". Boeken vol informatie over onderdak, bezienswaardigheden, eten, gezondheid en vervoer.
Op maandag is onze eerste gang het General Post Office. Het vertrouwde beeld, geen post. We laten een berichtje achter voor de Helwessers. Verder vragen we nagekomen post door te sturen naar Bangkok. We kopen bij UBA een ticket naar Bangkok met een tussenstop in Rangoon voor 90$, 10% van ons reisbudget, dus dat tikt er behoorlijk in. De middag brengen we door in een park. We hangen wat rond bij een cricketwedstrijd en kijken naar kabbaddi. We besluiten een kop thee te gaan drinken in de uitspanning in het park. En dan gebeurt het ondenkbare. Een man in onberispelijk wit pak weigert ons de toegang, members only. Wacht eens even, we zijn Nederlanders, we zijn vice wereldkampioen, Johan Cruijff. We hebben meer dan 10.000 km gereisd. Overal waren we welkom, overal stonden de mensen te dringen voor een gesprekje, en hier worden we geweigerd. We zijn tot op het bot gekrenkt. Geweigerd, niet toegelaten, hoe is het mogelijk, zulke aardige, beleefde, witte jongens, helemaal uit Europa gekomen om de mensen uit Calcutta te laten delen in ons gezelschap. Het is een affront. Verslagen keren we terug in het hotel. Tot onze verrassing treffen we daar Hans en Geert-Jan Helwes aan. We wisselen verhalen uit en zijn al weer snel in goede doen.
De volgende ben ik al vroeg wakker. Licht gespannen voor de vlucht later op de dag. We ontbijten met brood en sterk gezoete pindakaas, nemen weer eens afscheid van de Helwessen en gaan op weg naar het vliegveld. Ik begin me steeds ongemakkelijker te voelen en vraag me af hoe dat straks gaat als ik in het vliegtuig zit. Geen idee wat ik kan verwachten. Zelf heb ik nog nooit gevlogen en eerlijk gezegd ken ik ook niemand met vliegervaring. Vliegen is iets voor de happy few, zeg maar de lieden die de Bond films bewonen. We stappen in een zilvergrijze Vickers Viscount, vier propellers, twee rijen stoelen voor ± 30 passagiers. Johan en ik zitten voorin. Johan lijkt vrij rustig, dat mag ook wel, want hij had immers ooit plannen om piloot te worden. Als de motoren eenmaal beginnen te draaien valt de spanning van me af. De versnelling bij het starten is ongelooflijk als het vliegtuig steil omhoog gaat. We volgen de kustlijn en hebben een prachtig uitzicht op de zonsondergang. Na zo'n 2,5 uur landen we in Rangoon. We lopen zonder problemen door de douane, dat valt mee. Er staat een rij jeeps klaar om ons naar de stad te brengen. Even later scheuren we met grote snelheid richting stad, samen met 2 Franse jongens en een Italiaans meisje. De jeep voor ons trekt voortdurend naar het midden van de weg en dat gaat het mis. Hij raakt een tegenligger, schiet naar rechts en slaat een aantal keren over de kop. Onze chauffeur slalomt overal om heen en rijdt zonder gas te minderen door. Ik durf niet om te kijken. Verdomme, nu zaten er Amerikanen en een Duitser in de verongelukte jeep, maar als we iets assertiever waren doorgelopen hadden wij er in gezeten. De chauffeur legt uit dat ze eerder deze week in Birma van links, rechts zijn gaan rijden en dat er nog veel mensen niet aan gewend zijn.
Op weg naar de YMCA passeren we een klein meer. In het water ligt een prachtig stenen schip, een soort drakenboot. Ik knipper met mijn ogen en krijg een déjà vu, ben ik hier eerder geweest, heb ik dit eerder gezien? Ik herinner me een spannend verhaal over Bengalen dat ik als kind gelezen heb, met slangen en spinnen, en giftige naalden in haarborstels, was daar ook een stenen boot. Ik weet het niet meer. Ik ben nog vol verwarring als we in de YMCA aankomen. We bergen onze bagage in een locker en zoeken bed in de dormitory. Ik val al snel in een onrustige slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
