Bangkok-Vientiane

Bangkok-Vientiane (10 december - 22 december)

Bangkok kan ons niet boeien. Het ligt niet aan het hotel, want dat is verreweg het beste hotel tot nog toe, luxe kamers met dubbele bedden, eigen douche en bad, elke ochtend een schoonmaakster die de bedden verschoont en vermoedelijk ook voor andere diensten is in te schakelen. Wel zijn de hoogtij dagen van het hotel voorbij, over alles hangt een blauwe zweem van vergane glorie. Tegels in het zwembad laten los, het tapijt heeft hier en daar slijtplekken, de tuin ligt er woest bij. Het ligt ook niet aan de mensen in Bangkok, want die zijn aardig en altijd in voor een praatje. Het komt denk ik vooral omdat we nog steeds onder de indruk zijn van onze Birmese dagen. We waren daar graag langer gebleven.

We ondernemen dan ook maar weinig in de stad. Een bezoekje aan postkantoor, het toeristenbureau en ambassades, dat is het wel zo'n beetje. De lijst van interessante plekken waar we niet zijn geweest overtreft ruim de bezienswaardigheden die we wel bezoeken. Die is namelijk beperkt tot een snake farm, waar je kunt zien hoe ze het gif van cobra's melken om daarvan tegengif te maken. Jaarlijks komen duizenden Thai om door de beet van een cobra. Groot nieuws, Johan heeft een brief van zijn ouders ontvangen. Jammer dat de brief verder weinig nieuws bevat. Het weer is slecht in Nederland, de natste herfst sinds het begin van de jaartelling.

's Avonds verandert het centrum in een groot bordeel, bar na bar, lichten, herrie, dure drankjes. We hebben te weinig interesse en te weinig middelen. Verder van het centrum wonen de rijken achter hoge muren. We lopen door donkere straten. Overal bewakers. We horen voor het eerst verhalen van toeristen die beroofd zijn, vooral de busstations zijn berucht.

In een goedkoop reisboekje, of beter een boekje om goedkoop te reizen komt het Thaise eten er slecht van af: te zout, te zoet, te bitter, te heet. We beperken ons dan ook voornamelijk tot noodle soup, dat is goedkoop en smakelijk. Ik waag me wel eens aan de bakjes met kleine ronde pepertjes in olie of zuur, die altijd op tafel staan, maar het resultaat is telkens hetzelfde, na een paar happen krijg ik in een onbedaarlijke hik, waar alleen de onverwachte aanblik van een cobra een eind aan kan maken.

Theo zien we niet meer, wel de Helwessers. Ze vertellen dat ze op de laatste dag in Rangoon in studentenrellen terecht zijn gekomen. Iets met de begrafenis van U Thant. In elk geval konden ze het vliegveld niet bereiken en mochten ze een nacht langer blijven dan de officiële 8 dagen. Het is er heftig aan toegegaan, er wordt gesproken over twee honderd doden en misschien wel meer. Ons enthousiasme over Birma krijgt een ernstige douw, tijd om te onthechten en verder te reizen.

Er vormt zich het plan om via Laos naar Chiang Mai en Chiang Rai in het noordwesten van Thailand te reizen. Maar we kennen het nieuws en weten dat Laos meegezogen is in de Vietnamoorlog - regelmatig wordt er slag geleverd tussen regeringstroepen en Pathet Lao in de fameuze vlakte der kruiken. Wat te doen? We horen dat er sprake van een tijdelijk bestand en dat je nu van de hoofdstad Vientiane naar de residentie Luang Prabang kunt reizen. Maar wat zijn dit soort verhalen waard? We spreken ook iemand die beweert dat je rustig naar Cambodja kunt reizen, niet over land, maar in een militair vliegtuig. Je krijgt een helm aangereikt en het is aan te raden die niet op je hoofd te zetten, maar er bovenop te gaan zitten, ze schieten tenslotte van beneden. Hoe avontuurlijk ook, dit laten we maar aan ons voorbij gaan. We vragen reisadvies bij de Nederlandse ambassade. Negatief. Er zijn reizigers die zeker weten dat het absoluut veilig is, andere melden dat er vorige week nog een bus in Noord-Thailand is aangehouden door rebellen. Alle buitenlanders moesten uitstappen, waarna ze geld en neus kwijtraakten. Feit of urban legend, we komen er niet uit. We hakken de knoop door, zo'n kans krijgen we nooit meer, we nemen het risico.

We melden ons 's avonds op het Noordelijk busststation en nemen de bus naar Nong Khai. We razen met 120 km door de nacht. Onze chauffeur heeft een grote extra lamp gemonteerd om tegenliggers te kunnen verblinden. Fantastisch, we fantaseren dat we hem gaan verrassen met een Xenon lamp van een Leopard tank, gegarandeerde verblinding tot 1 kilometer. 's Ochtends om 5 uur staan we na een tocht van acht uur aan de oevers van de Mekong. Het is een bijzonder moment. Ik zie nu met eigen ogen de rivier die jarenlang via radio en televisie in het nieuws is geweest in de berichtgeving over de Vietnamoorlog.

Met een klein bootje steken we de Mekong over. Vientiane is fantastisch. Stokbrood, café's, patisseries, bioscopen, een kopie van de Arc de Triomphe. 't Schijnt dat de Laotianen de arc gebouwd hebben van het beton dat ze van de Amerikanen gekregen hadden voor de aanleg van een militaire weg. Blijkbaar hebben ze een voorschot op de overwinning genomen. Als we geld willen wisselen bij de bank kijken ze ons in opperste verwarring aan. We worden verwezen naar de geldwisselaars op straat. Daar krijg je een veel betere koers. Er is veel straatleven, met dammen, kaarten, muziek. Op de markt verkopen ze alles wat kan lopen, vliegen, kruipen, van vleermuizen, tot ratten, insecten, werkelijk alles wordt hier gegeten. Ik laat een korte broek maken voor 2000 Laotiaanse Kip, ongeveer 2 gulden. We gaan naar de bioscoop, de lichten gaan uit en daar verschijnt het portret van de koning, iedereen gaat staan, het volkslied wordt gespeeld. Elke avond gaan we langs bij de prata?-bakker, een koek met ei. De man slingert het deeg boven zijn hoofd als in een volmaakte circus act. Dan vouwt hij het deeg in een paar lagen en bakt dit op een hete plaat. Heerlijk.

Behalve relaxed, vrolijk, opwindend heeft Vientiane ook een donkere kant. We zien veel militairen. We zien veel blanken, oudere mannen, kort Amerikaans en zonnebrillen. Goed decor voor LeCarré. Van oorlogshandelingen merken we niets. We voelen geen dreiging, maar helemaal gerust zijn we ook weer niet.