Luang Prabang - Bangkok

Luang Prabang - Bangkok (30 december - 7 januari)

Na een rit van ruimt 6 uur staan we weer in Vang Vieng. Daar pakken we als snel onze dagelijkse routine op. Eten bij Maman, Engels onderwijzen aan Thuong Muoi, een beetje rondhangen bij het poolbiljart, een praatje maken met andere reizigers, 's avonds uitgaan, lachen en kletsen met de dorpelingen, lao lao drinken en licht zatjes weer naar bed.

Als we de tweede avond 's avonds na het stappen in het hotel zitten te praten met nog een paar andere gasten zegt iemand: "Hé, het is bijna nieuwjaar". En inderdaad het is 31 december, tien voor twaalf. We pakken met zijn allen een Schultenbrau uit de koelkast, wachten tot het magische moment en proosten dan op het nieuwe jaar. Dat we nog lang mogen reizen en dat 1975 een topjaar mag worden. Voor de Laotianen gaat dit moment voorbij, volgens de boeddhistische jaartelling vieren ze nieuwjaar pas in april. "Maar", zegt iemand, "als het nu nieuwjaar is, dan was het vorige week dus kerst. Wie heeft daar nog iets van gemerkt?" Johan herinnert zich nog Duitse kerstliedjes gehoord te hebben, maar dat was in Vientiane. Waar zaten we eigenlijk met kerst? Johan zijn agenda biedt uitkomst: Kerstavond hebben we bij de Yao doorgebracht.

Johan vertelde me ooit enthousiast dat Oltmans al van kinds af aan een dagboek bijhoudt. Wist ik dat Oltmans intussen al een kleine boekenkast vol dagboeken heeft staan? Dat wil Johan ook. En vanaf dag 1 dat we uit Nijmegen vertrokken, nu bijna drie maanden geleden zit hij elke dag notities te maken in een klein boekje. Ik ben wel benieuwd wat hij daar allemaal in opschrijft. Ik baal ervan dat ik niet zelf op het idee ben gekomen, maar ik ben geen fan van Oltmans, trouwens het is nu toch te laat, ik mis ook de discipline en bovendien heb ik een uitstekend geheugen, dus dat komt wel goed.

Johan en ik zijn het zat om alleen maar naar het biljarten te kijken. We willen ook zelf wel eens spelen. We bieden ons aan als tegenstander, maar niemand neemt de uitdaging aan. Na lang aarzelen zijn er twee al wat oudere mannen bereid tegen ons te spelen. We kunnen redelijk 10 over rood spelen, maar pool hebben we nog nooit gespeeld. Ik mopper over de kwaliteit van de keu's en het biljart en we worden dan ook dik ingemaakt. We verliezen onze inzet en ons gezicht. Na deze pot vormt zich een rij van gasten, die ook graag een partijtje tegen ons willen spelen. Wij aarzelen geen moment. We houden het biljarten voor gezien.

Inmiddels heb ik ook van Thuong Muoi een gehaakt sjaaltje ontvangen. Vind ze me aardig of houdt ze opties open? Ik ben wel blij met de koperen ring met een slangenmotief, die ze me heeft gegeven. Dan ben ik volgens haar veilig voor slangen als ik weer eens de jungle in trek.

Ik krijg steeds meer last van mijn maag. Dat is al begonnen voordat we naar Luang Prabang vertrokken. Ik begin me er ook licht zorgen over te maken. Dagelijks biefstuk met pommes frites is misschien niet zo goed idee. Dat idee wordt nog versterkt als we op de markt het vlees vol vliegen in de grote hitte zien hangen. Maar ik wil Maman niet teleurstellen. Daar komt bij dat ik ook 's avonds mensen niet teleur wil stellen. Je zegt geen nee tegen de burgemeester als die je een lao lao aanbiedt. Na nieuwjaarsdag besluit ik bij het hospitaal langs te gaan. Een paar kleine houten gebouwtjes ergens achteraf. De arts is een Filipino, die gelukkig Engels spreekt. Al duurt het wel even voordat we aan elkaars uitspraak gewend zijn. Maar dan staat niets meer een goede diagnose in de weg. Ik heb last van maagpijn en diarree. De arts schrijft me aspirine en vitamine C voor. Bij terugkeer in het hotel sla ik er nog maar eens "Asia on the cheap" op na. Daar stellen ze een heel andere methode voor: "Starve it - the diarrhoea- out". Dus geen vast voedsel meer eten, maar uitsluitend thee drinken. Liefst met suiker, want dan loopt het er nog sneller door. Ik kies voor de cheap aanpak, de aspirine en vitamine C geef ik aan Khan, voor zijn volgende bezoek aan de Yao. Na twee dagen vasten voel ik me weer kiplekker, precies op tijd voor de buon - een groot festival dat drie dagen gaat duren.

Ik vraag me af of er een volk is met meer feestdagen dan de Laotianen. Dit is nu al het vierde of vijfde feest in drie weken. Op het feestterrein wordt een kermis opgebouwd. Vergeet de botsauto's. Er is in Vang Vieng nauwelijks electriciteit. Het hotel en het ziekenhuis hebben een generator en er is een klein netwerk, maar er is zeker niet voldoende capaciteit om een Hollandse kermis met harde muziek, gekleurde lampjes en elektrische installaties te voeden. Er is wel een houten reuzenrad, drie meter hoog, dat met de hand bediend wordt. In een boom hangen prijzen die je er met een hengel uit kunt vissen. Je kunt paardenrace spelen, door via een hendel een touw op te winden. Er is een tombola. De elektriciteit wordt gebruikt voor een rij gekleurde lampjes. Het ziet er schitterend uit.

We hebben al eerder kennis gemaakt met het technische vernuft van de mensen in Vang Vieng. In de rivier zagen we een klein schoepenrad - niet meer dan een meter hoog, die via een krukas een rijststamper aandreef. Alles in hout uitgevoerd. Dat scheelt de vrouwen een hoop tijd, die kunnen ze dan weer gebruiken om in de rivier de was te doen.

Op de buon zien we ook nog de Indische prata-bakker uit Vientiane. Hij lacht als hij ons herkent, pakt een stukje deeg van 20 cm doorsnede, en begint dit op één vinger te draaien, het deeg wordt groter en groter, wel een meter in doorsnede, hij draait het boven zijn hoofd, al jonglerend van de ene hand naar de andere. Dan klap, klap, klap vouwt hij het op de hete plaat. Kleine kinderen kijken met open mond toe. We worden er allemaal vrolijk van. De mannen lopen in hun netste kleren, de vrouwen dragen hun mooiste sarongs. Thuong Muoi ziet er prachtig uit. Johan en ik zijn inmiddels vertrouwde gezichten. De hele avond staan we handen te schudden. Van de burgemeester, de baas van het vliegveld, een leraar, de gouverneur, en wie al niet. Dit is ver weg het leukste feest dat ik ooit heb meegemaakt. Het is al bijna half vier 's ochtends als ik het zachtjes het hotel binnen sluip om Johan niet wakker te maken.

De volgende avond ben ik al weer op tijd op het feestterrein. Het regent, dus de meeste mensen staan in het schoolgebouw naast de kermis. Ik loop de Lao-Australische student tegen het lijf en het wordt erg gezellig. Het ene rondje volgt op het andere. Ik krijg het een beetje benauwd, want ik zit krap in mijn geld. Ik kan wel een paar drankjes kopen, maar onmogelijk voor de groep van 20 mensen waar ik onderdeel van ben. Ik heb er ook weinig zin in om en plein public dollars uit mijn geldgordel te pakken. Ik heb daar slechte ervaringen mee. Als ik voor een paar mensen die getrakteerd hebben een drankje wil kopen wordt de Lao-Australische student boos. Ik moet iedereen trakteren, zo is dat hier de gewoonte. Ik weiger en dan wordt ik uit de groep gezet. Paradise lost. Maar het wordt nog erger. Khan komt me waarschuwen niet alleen terug naar het hotel te lopen. De studenten willen me opwachten om me een lesje te leren. Uiteindelijk word ik door Khan in gezelschap van een kung fu leraar en een militair naar het hotel begeleid. Een beschamende gebeurtenis, tijd om verder te reizen. Opnieuw nemen we afscheid van Khan, zijn vriendin Me Lauw, Maman en Thuong Muoi. We reizen in een keer door naar Vientiane, steken de Mekong over, stappen op de nachtbus naar Bangkok en komen 's ochtends vroeg in Bangkok aan.