van Bangkok naar Laos en terug naar Bangkok

Alsof we in de US of A zijn gearriveerd, dat is de eerste indruk, die ik krijg van deze stad: snelwegen vol met ( amerikaanse ) auto's en bussen, overal verlichting en reclames, alleen met dit verschil: alles rijdt links. Een enorme overgang na weken in landen als Afghanistan, Nepal, India etc. gereisd te hebben, en dat blijkt ook uit de prijzen voor overnachting en eten. We brengen de tijd in deze stad door met - natuurlijk - bezoeken aan het GPO ( General Post Office ); het regelen van een visum voor Laos; zorgen, dat we een nog goedkopere hotelkamer vinden; bezoeken de nederlandse ambassade - waar we vriendelijk ontvangen worden, en een Telegraaf en een Elsevier lezen - voor gunstige reisinformatie naar Laos ( de Vietnamoorlog is nog steeds in volle gang en Laos was/is daar ook bij betrokken ); we bezoeken een Snakefarm, waar tegengiffen worden geproduceerd; schrijven brieven, luieren en genieten van de thaise gerechten op straat en in eethuisjes. Op 14 december gaan we weer op pad; we stappen in de nachtbus naar Nong Khai, de grensplaats met Laos, en nemen plaats op de achterbank en vertrekken om 19.50 uur. De chauffeur heeft witte handschoenen aan en drinkt onder het rijden regelmatig uit kleine flesjes ( pepmiddel ? ), terwijl hij grijnzend naar ons kijkt, en dat bij een snelheid van zo'n 120 km ! Geen wonder, dat er zoveel ongelukken met bussen zijn, de kranten staan vol van; daarom is het verstandig om op de zesde rij achter de chauffeur te gaan zitten, omdat bij een dreigende situatie hij altijd zichzelf zal proberen te "" redden ". Na drie uur is er een eet en drinkpauze, en dan razen we weer verder door de thaise nacht tot het 4.00 uur is; een korte stop en dan bereiken we om 5 uur - na 800 km ! - de grensplaats, gelegen aan de Mekong. De douaneformaliteiten stellen niet zoveel voor, we stappen in een motorbootje en zetten voet aan wal in Vientiane, de hoofdstad, waar we tot onze grote verbazing kennismaken met overblijfselen van de franse overheersing: stokbrood, een Arc de Triomf, veel bioscopen, franse auto's, patisserie's etc. Ook nederlandse reclames zoals Heineken hangen met de bekende groene lichtbakken aan de muur. We lopen een paar dagen door deze stad met bezoeken aan een bioscoop, het franse cultureel centrum, het Monument Aux Morts, - met een prachtig uitzicht - , we laten allebei een korte broek maken, doen ons tegoed aan allerlei lekkernijen in bv. patisserie La Pagode, en proberen geld te wisselen bij een bank, waar de dames - breiend achter de balie - ons verwijzen naar geldwisselaars op straat (!).De aanblik van overal gewapende militairen brengt toch een raar gevoel teweeg , het zijn zowel troepen van de regering als van de Phatet Lao ( de communisten ), die een staakt-het-vuren hebben afgekondigd, waarbij ieder zijn eigen gebied toegewezen heeft gekregen, maar Vientiane, de regeringshoofdstad en Luang Prabang, het religieus en koningscentrum zijn gemengd. Op zondag 22 december gaan we met een soort taxibusje op weg naar Vang Vieng over rode, ongeplaveide wegen, een fantastische tocht, waarbij het opvalt, dat onderweg bijna iedereen gewapend is. Onder de rode stof bereiken we na een rit van 4 uur deze plaats, waar we inchecken in een hotel met een zwitserse eigenaar. Na een frisse douche gaan we eens bekijken, waar we nu beland zijn en het lijkt een plaats te zijn met allerlei cafeetjes ( laotiaanse style ) en eethutjes, waar bands spelen, laotiaanse dansen uitgevoerd worden, flink gedronken wordt, dus dat is een latertje geworden. De volgende dag maken we per voet een uitgebreide tocht door de omgeving op zoek naar grotten, die we niet kunnen vinden. sAvonds genieten we van een welverdiende maaltijd van biefstuk met pommes frites voor 800 KIP ( = 1,60 gld. ), waarna we met Khan, de receptionist van het hotel nog een paar bars bezoeken; 1 ervan blijkt een bordeel te zijn ( 500 KIP voor 1 uur, nee, dank u beleefd ). Kerstavond brengen we door in een bergdorp bij het Yao-volk; dat bereiken we door eerst 35 km met de auto af te leggen en vervolgens 5 km over een pad door het oerwoud omhoog te klauteren, Khan is onze gids, en een brit en een nieuwzeelander maken het gezelschap compleet. Als we het dorpje met enkele hutjes op palen bereikt hebben, spelen we met de meegebrachte verbandmiddelen en medicijnen een beetje als dokter, kijken wat rond, verbazen ons over de grote hoeveelheid varkentjes en vertellen elkaar rond een vuurtje mooie verhalen. Na een nacht op een houten vloer geslapen te hebben dalen we alweer vroeg af naar de weg en zijn zo vroeg terug in Vang Vieng, dat we met de nieuwzeelander weer op zoek gaan naar de grotten, die we na het doorwaden van de rivier en een boottochtje en na een flinke klimpartij toch vinden. Na terugkomst gaan we naar ons geliefde eethutje, waar we engelse les geven aan het personeel, ook de burgemeester komt even langs, dus dat wordt handjes schudden, en vervolgens nog wat bars af. De volgende dag doen we rustig aan, waarbij savonds bij het eten Khan vertelt, dat ik Thong Moui als cadeau kan krijgen, en Herman de dikke serveerster… Ondanks het feit, dat door beschietingen en bezettingen de route via Ban Houei Sai, Chang Rai naar Chang Mai , de gebruikelijke route om zo een rondreis in het noorden van Laos en Thailand te maken, afgeraden wordt, willen we toch in ieder geval een bezoek brengen aan Luang Prabang, en weer is het stofhappen, maar niet voordat de bazin van “ons” eethuisje ons bedacht met geschenken: en door Thong Moui gebreid sjaaltje + foto. Aangekomen in de koningshoofdstad gaan we natuurlijk de boel verkennen, waarbij we ook de top van een heuvel beklimmen met een fraai uitzicht over de stad, terwijl er 2 Phatet Lao soldaten met het geweer in de aanslag gereed zijn om Amerikaanse vliegtuigen neer te schieten. Na nog een dag doorgebracht te hebben in deze stad besluiten we – niet tegen onze zin – toch maar terug te gaan naar Vang Vieng, waar we verder gaan met les geven, handjes schudden met de burgemeester, de baas van het vliegveld en alle andere bekenden, biljarten, kaarten etc. sAvonds sluiten we 1974 met een select gezelschap af in het hotel en raak ik voor het eerst van mijn leven door de mekong-whiskey en de Heineken beschonken. Het nieuwe jaar begint voor Herman niet zo goed: maagklachten, waarbij het hospitaal zelfs bezocht wordt, maar een paar rustige dagen doen hem goed, hoewel het bezoeken van een feest , waarbij iedereen er op z’n paasbest uitziet, en waarvan ik eerder vertrek,voor Herman door een probleem met het betalen van consumpties een vervelende afloop heeft, waardoor hij onder begeleiding van Khan, een kung-fu leraar en een militair naar het hotel geëscorteerd moet worden. Op 6 januari vertrekken we uit Vang Vieng en glibberen over de door de vele regen spekglad geworden wegen naar Vientiane, steken de Mekong over, kopen een busticket en rijden met hoge snelheid naar Bangkok, waar we smorgens om kwart voor zes aankomen. Wat mij van Laos bijblijft is het enorme lachen van mensen, die in onze ogen weinig hebben.