Naar het noorden van Sumatra

Na een snelle douanegang zijn we nu na een reis van ruim 3 maand in Indonesie aangeland, en dat is wel even slikken. Wat ik na een 350 jarige aanwezigheid van Nederlanders niet verwacht: links rijdend, liever scheurend, verkeer ( wegens een engelse overheersing aan het begin van de 19e eeuw ), terwijl de borden rechts staan ( zeker teveel moeite om te verplaatsen.........); erg smerig, maar de mensen houden zich wel erg schoon; kerken, natuurlijk, maar ook veel moskeeën, en ontzettend veel bioscopen, waar de films met Charles Bronson enorm populair zijn, ook hangt in elk restaurant wel een foto of kalender van/met zijn afbeelding. En dan begint ook het grote afdingen: het hotel, waar we arriveren vraagt 1000 rupiah, maar we komen uit op een prijs van 600 ! We lopen eerst wat rond in Medan en zien ook nog redelijk veel nederlandse invloeden, hoewel we de Sociëteit niet vinden, waar je naar het schijnt kroketten en bitterballen kunt eten. We krijgen wel weer veel aanspraak: het “hello mister” en “where you come from ?” is niet van de lucht, en ook zijn we een bezienswaardigheid.
De gebruikelijke route van de reizigers is via het Tobameer door te reizen naar Padang ( zeg maar een doorsteek te maken over Sumatra naar de andere kant ) en vandaar af te zakken naar Java. We informeren naar prijzen ( 26 uur met de bus naar Padang voor 2500 rupiah = 15 gulden ), ook met de boot naar Java is een mogelijkheid, en we hebben zelfs een discussie, of we wel samen verder zullen gaan reizen, en ja, dat doen we.
De manager van het hotel komt uit Atjeh en raadt ons aan om naar het noorden af te reizen en na 3 dagen doorgebracht te hebben in Medan met al zijn drukte, vroege gebedsoproepen vanaf de moskee, een Britse en Amerikaanse bibliotheek ( lekker lezen ), spekpannekoeken en bitterballen gaan we om 9 uur met de bus naar Takengon. We beginnen achterin te hobbelen en worden zoet gehouden door welgeteld 1 muziekcassete, zodat we na afloop van deze slopende tocht het complete oeuvre van The Mercy’s mee kunnen zingen, Onderweg zijn er wel wat etenstops, we zien een omgevallen bus, veel olie-industrie gerelateerde activiteiten en worden door een medepassagier er op gewezen, dat het verstandiger is niet met een korte broek te lopen, want dit is het meest islamitische deel van de Indonesische archipel, dus ondanks de hitte gaat de lange broek weer aan. Gelukkig kunnen we na 7 uur hobbelen voorin plaatsnemen en hebben dikke pret met indonesische medebusgenoten Berry en Zamal over free sex, music etc. Om 22 uur stappen zij uit in Bireuen en genieten wij nog 4 uur van de muziek, waar zelfs een lichtorgel op aangesloten is, zien nog een beer en een marterachtig wezen en bereiken dan eindelijk om 2 uur snachts Takengon, alleen: alles is dicht, dus slapen we in de bus.
Eerst gaan we maar ontbijten in een restaurant, waar de muziekkeuze erg groot is met o.a. The Cats, Focus, Shocking blue. Ons door de manager in Medan gegeven contactpersoon kunnen we niet vinden en daarom nemen we een hotel: op een heuvel gelegen met een geweldig uitzicht over het meer. Al snel staan er 3 soldaten voor onze deur en moeten we mee: er zijn 2 Engelsen ontsnapt, die opgepakt waren wegens drugs, en ze willen graag weten of wij dat zijn, maar na een uitgebreid gesprek met het overleggen van onze paspoorten kunnen wij weer gaan. Wel komen er savonds nog een kapitein en een luitenant zogenaamd gezellig op de kamer praten, want het is toch wel een beetje verdacht, dat er blanken rondreizen in een gebied, waar al vanouds opstandelingen actief zijn en waar op jaarbasis misschien 10 blanken komen. Al met al blijven we 5 dagen in dit prachtig oord, waar het snachts heerlijk fris is en overdag prettig warm. Iedereen wil met ons engels praten, waaronder meneer Usman, de directeur van de bank, met zijn enorme goede muziekinstallatie voor savonds, als er electriciteit is, en zijn draagbare cassetterecorder voor overdag; meneer Lukman en vrienden, waarmee we ook allerlei spelletjes spelen: domino, jokeren, pokeren, hartenjagen etc. We genieten van een prachtig zicht over het meer bij volle maan; gaan met Lukman een boot ( = een uitgeholde boomstam, wat beslist niet meevalt om ermee te varen ) huren voor een tocht op het meer;horen een claxon van een auto, die de eerste regel van de Marseillaise speelt en kunnen met Usman meerijden naar Banda Atjeh. Op 27 januari nemen we afscheid van Takengon met briefjes voor de kapitein en de luitenant, handjes schudden met Lukman en anderen en om 14 uur vertrekken we in de 4 wheel drive van de bankdirecteur op een veel snellere manier dan met de bus, hoewel het gehobbel ook dan vreselijk blijft, naar de hoofdstad van Atjeh, waar we na een paar keer wat gegeten te hebben om half een snachts arriveren.