Djakarta
Door: Herman
Blijf op de hoogte en volg herman en johan
23 Februari 2013 | Indonesië, Batavia
10 februari -15 februari
Vijfentwintig (!) brieven en kaartjes liggen op ons te wachten op het postkantoor in Djakarta. Alleen al 5 brieven van mijn moeder. We zoeken een restaurantje en gaan er eens goed voor zitten. Groot nieuws, ik ben al sinds 5 november oom. Wop heeft namelijk een dochter, een meisje van 6,5 pond met rood haar. Het geboortekaartje en een brief van mijn moeder naar Bangkok heb ik nooit ontvangen.
Aan de andere kant zijn mijn brieven uit Rangoon en Vang Vieng niet bij mijn ouders aangekomen. Van Rangoon snap ik dat wel, die post is waarschijnlijk bij de rellen verloren gegaan. En Vang Vieng verbaast me ook niet, Laos blijft toch oorlogsgebied. Het betekent wel dat mijn ouders 5-6 weken hebben te zitten wachten op post. Zij waren daar behoorlijk ongerust over. Mijn moeder schrijft dat ze twee keer de moeder van Johan gebeld heeft om te vragen of zij misschien wist waar we zaten.
Mijn moeder vindt het maar stil geworden sinds in ben vertrokken. Geen aanloop meer van vrienden. Alleen Jouke komt af en toe langs om te vragen hoe het gaat. Mijn moeder zal blij zijn als we in Indonesië aankomen, dan hoeft ze zich geen zorgen meer te maken over al die rare landen die we bezoeken. Ongemakkelijk nieuws: een kennis die is neergestoken door haar vriend, een kennis die maar niet wil deugen en opnieuw is vastgezet, mijn vader die als eerste aanwezig is bij een auto-ongeluk met twee doden, mijn moeder die tijdens haar werk getuige is hoe boeren een paar onderwereldfiguren uit een café rossen. En slecht weer, veel slecht weer. Ik kan haar gelukkig wat opmonteren, hier is regentijd en het grootste gedeelte van de dag is het bewolkt.
Verder liggen er brieven en kaartjes van vrienden. De gebruikelijke flauwekul. Wop heeft foto's gestuurd van mijn nichtje. Minne heeft twee kaartjes gestuurd, waarvan er één zo grappig dat we ons in onze thee verslikken.
Ik ben een man die graag zijn opties open houdt. Je zou natuurlijk ook kunnen beweren dat ik moeilijk kan kiezen. Aan de ene kant heb ik me voorbereid op een reis van een jaar, aan de andere kant heb ik er rekening mee gehouden in maart al weer thuis te zijn. Voor vertrek heb ik daarom Wop gevraagd mij in te schrijven voor een studie in Groningen. Dat is gelukt. En Molle schrijft dat hij mij zal aanmelden voor recreatiewerk.
Alle brieven vragen natuurlijk om een antwoord. Maar op het postkantoor verkopen ze geen aerogrammen met voorbedrukte postzegels en we herinneren ons de verhalen over ambtenaren die de postzegels van de enveloppen weken om ze opnieuw te verkopen. Als ik de retourpost op het postkantoor aflever sta ik er dan ook op, dat de ambtenaar de brieven voor mijn ogen afstempelt. De man is duidelijk ontstemd, het is hier toch geen bananenrepubliek. Ogenblikkelijk voel ik me beschaamd voor het wantrouwen dat ik zo openlijk etaleer. Wat loop ik hier toch soms als een hork door het land. Maar aan de andere kant, ik heb ook wel hard gewerkt aan deze brieven en het is ons enig communicatiemiddel. Als een brief niet aankomt is mijn familie ongerust.
Ik heb me inmiddels verzoend met het idee dat we over twee, drie maanden weer terug naar huis gaan. Zelf had ik fantasieën om via Bali door te reizen naar Australië om daar 2 - 3 maanden aan het werk te gaan. Vervolgens via Bali, Lombok, Timor, Flores en de Molukken naar de Filipijnen. Dan via Japan en de Trans-Siberische spoorlijn terug naar huis. Dat moet voor kerst volgend jaar kunnen lukken. Maar die plannen heb ik uit het hoofd gezet. Johan wil terug naar huis. Het geld is bijna op. We hebben daar in Medan nog een heftig gesprek over gehad. Mijn voorstel om na Bali elk ons eigen weg te gaan valt niet in goede aarde. Johan beslecht het pleit door mij er aan te herinneren dat we elkaar voor vertrek beloofd hebben "Samen uit, samen thuis". En dat doen we dus.
Daarom bezoeken we verschillende vliegtuigmaatschappijen om naar prijzen van tickets te informeren. We moeten rekening houden met 600$, zo'n 1500 gulden. Alleen Aeroflot vliegt voor 400$, maar dan reis je via Moskou. Hoe dan ook, hoog tijd om een rekening bij de ABN te openen. Ik vraag mijn ouders 1000 gulden van mijn rekening over te schrijven naar mijn nieuwe ABN rekening. Ze moeten dat dan wel overschrijven naar het filiaal in Djakarta, dan scheelt ons weer een brief naar het hoofdkantoor in Nederland.
Van Djakarta zelf zien we niet veel. Natuurlijk bezoeken we het Medan Merdeka, een groot plein in het centrum van Djakarta. Het is een enorme open ruimte van wel een kilometer lang en een kilometer breed. In het midden wordt gewerkt aan het nationale monument, een naald van ruim 100 meter hoog. Ze korten hier alles af, dus Monumen Nasional wordt Monas. Rondom het plein staan vooral grote regeringsgebouwen.
Als we 's avonds bij het hotel zitten horen we in de verte een nasaal geroepen "krpk". In eerste instantie denken we aan één of andere nachtvogel. Dan komt er een man langs met een onwaarschijnlijk grote baal op zijn rug, wel twee, drie meter hoog. Ik kan mijn ogen niet geloven, niemand is in staat zo'n grote last te tillen. We moeten lachen als we ons realiseren dat de man kroepoek verkoopt. Vanaf die dag kijken we elke avond uit naar de kroepoekman. Daar kan het vrijheidsplein niet aan tippen.
Al onze eerste dag in Jakarta gaan we op bezoek bij oom Kiki. Technisch gesproken is het geen oom van Johan, maar een achterneef van Johan's vader. Hoe dan ook, we zijn meer dan welkom. Hij informeert ons over het wel en wee van de familie Loen. Hij is goed op de hoogte van alle neven en nichten. Mensen vragen hem waarom hij zijn naam niet aanpast aan de nieuwe spelling. Lun in plaats van Loen. Hij begint hard te lachen, ik heet geen Lun (op zijn Hollands) maar Loen, zeg ik dan. We kunnen niet bij hem overnachten, hij regelt een hotel voor ons in de buurt. Een paar dagen later komt hij ons uitnodigen voor een maaltijd bij een schoonzus. Heerlijk. Dat is wel wat anders dan de droge rijst, de sambal en de vissenkop waar zo ons op de Tamponas trakteerden.
Hier nog wat ideeën: neem een blok tahoe en snijd die in de lengte. Hak wat vlees fijn, samen met uien, knoflook, sambal trasie en laos of andere kruiden en doe het mengsel in de tahoe. Bakken tot het vlees is dichtgeschroeid. Lekker met rijst en sajoer. Borrelhapje: bak wat fijngehakt vlees in olie. Doe het vlees met ui en oude kaas in bladerdeeg. Als kroket bakken. Opdienen met chilisaus.
Vijfentwintig (!) brieven en kaartjes liggen op ons te wachten op het postkantoor in Djakarta. Alleen al 5 brieven van mijn moeder. We zoeken een restaurantje en gaan er eens goed voor zitten. Groot nieuws, ik ben al sinds 5 november oom. Wop heeft namelijk een dochter, een meisje van 6,5 pond met rood haar. Het geboortekaartje en een brief van mijn moeder naar Bangkok heb ik nooit ontvangen.
Aan de andere kant zijn mijn brieven uit Rangoon en Vang Vieng niet bij mijn ouders aangekomen. Van Rangoon snap ik dat wel, die post is waarschijnlijk bij de rellen verloren gegaan. En Vang Vieng verbaast me ook niet, Laos blijft toch oorlogsgebied. Het betekent wel dat mijn ouders 5-6 weken hebben te zitten wachten op post. Zij waren daar behoorlijk ongerust over. Mijn moeder schrijft dat ze twee keer de moeder van Johan gebeld heeft om te vragen of zij misschien wist waar we zaten.
Mijn moeder vindt het maar stil geworden sinds in ben vertrokken. Geen aanloop meer van vrienden. Alleen Jouke komt af en toe langs om te vragen hoe het gaat. Mijn moeder zal blij zijn als we in Indonesië aankomen, dan hoeft ze zich geen zorgen meer te maken over al die rare landen die we bezoeken. Ongemakkelijk nieuws: een kennis die is neergestoken door haar vriend, een kennis die maar niet wil deugen en opnieuw is vastgezet, mijn vader die als eerste aanwezig is bij een auto-ongeluk met twee doden, mijn moeder die tijdens haar werk getuige is hoe boeren een paar onderwereldfiguren uit een café rossen. En slecht weer, veel slecht weer. Ik kan haar gelukkig wat opmonteren, hier is regentijd en het grootste gedeelte van de dag is het bewolkt.
Verder liggen er brieven en kaartjes van vrienden. De gebruikelijke flauwekul. Wop heeft foto's gestuurd van mijn nichtje. Minne heeft twee kaartjes gestuurd, waarvan er één zo grappig dat we ons in onze thee verslikken.
Ik ben een man die graag zijn opties open houdt. Je zou natuurlijk ook kunnen beweren dat ik moeilijk kan kiezen. Aan de ene kant heb ik me voorbereid op een reis van een jaar, aan de andere kant heb ik er rekening mee gehouden in maart al weer thuis te zijn. Voor vertrek heb ik daarom Wop gevraagd mij in te schrijven voor een studie in Groningen. Dat is gelukt. En Molle schrijft dat hij mij zal aanmelden voor recreatiewerk.
Alle brieven vragen natuurlijk om een antwoord. Maar op het postkantoor verkopen ze geen aerogrammen met voorbedrukte postzegels en we herinneren ons de verhalen over ambtenaren die de postzegels van de enveloppen weken om ze opnieuw te verkopen. Als ik de retourpost op het postkantoor aflever sta ik er dan ook op, dat de ambtenaar de brieven voor mijn ogen afstempelt. De man is duidelijk ontstemd, het is hier toch geen bananenrepubliek. Ogenblikkelijk voel ik me beschaamd voor het wantrouwen dat ik zo openlijk etaleer. Wat loop ik hier toch soms als een hork door het land. Maar aan de andere kant, ik heb ook wel hard gewerkt aan deze brieven en het is ons enig communicatiemiddel. Als een brief niet aankomt is mijn familie ongerust.
Ik heb me inmiddels verzoend met het idee dat we over twee, drie maanden weer terug naar huis gaan. Zelf had ik fantasieën om via Bali door te reizen naar Australië om daar 2 - 3 maanden aan het werk te gaan. Vervolgens via Bali, Lombok, Timor, Flores en de Molukken naar de Filipijnen. Dan via Japan en de Trans-Siberische spoorlijn terug naar huis. Dat moet voor kerst volgend jaar kunnen lukken. Maar die plannen heb ik uit het hoofd gezet. Johan wil terug naar huis. Het geld is bijna op. We hebben daar in Medan nog een heftig gesprek over gehad. Mijn voorstel om na Bali elk ons eigen weg te gaan valt niet in goede aarde. Johan beslecht het pleit door mij er aan te herinneren dat we elkaar voor vertrek beloofd hebben "Samen uit, samen thuis". En dat doen we dus.
Daarom bezoeken we verschillende vliegtuigmaatschappijen om naar prijzen van tickets te informeren. We moeten rekening houden met 600$, zo'n 1500 gulden. Alleen Aeroflot vliegt voor 400$, maar dan reis je via Moskou. Hoe dan ook, hoog tijd om een rekening bij de ABN te openen. Ik vraag mijn ouders 1000 gulden van mijn rekening over te schrijven naar mijn nieuwe ABN rekening. Ze moeten dat dan wel overschrijven naar het filiaal in Djakarta, dan scheelt ons weer een brief naar het hoofdkantoor in Nederland.
Van Djakarta zelf zien we niet veel. Natuurlijk bezoeken we het Medan Merdeka, een groot plein in het centrum van Djakarta. Het is een enorme open ruimte van wel een kilometer lang en een kilometer breed. In het midden wordt gewerkt aan het nationale monument, een naald van ruim 100 meter hoog. Ze korten hier alles af, dus Monumen Nasional wordt Monas. Rondom het plein staan vooral grote regeringsgebouwen.
Als we 's avonds bij het hotel zitten horen we in de verte een nasaal geroepen "krpk". In eerste instantie denken we aan één of andere nachtvogel. Dan komt er een man langs met een onwaarschijnlijk grote baal op zijn rug, wel twee, drie meter hoog. Ik kan mijn ogen niet geloven, niemand is in staat zo'n grote last te tillen. We moeten lachen als we ons realiseren dat de man kroepoek verkoopt. Vanaf die dag kijken we elke avond uit naar de kroepoekman. Daar kan het vrijheidsplein niet aan tippen.
Al onze eerste dag in Jakarta gaan we op bezoek bij oom Kiki. Technisch gesproken is het geen oom van Johan, maar een achterneef van Johan's vader. Hoe dan ook, we zijn meer dan welkom. Hij informeert ons over het wel en wee van de familie Loen. Hij is goed op de hoogte van alle neven en nichten. Mensen vragen hem waarom hij zijn naam niet aanpast aan de nieuwe spelling. Lun in plaats van Loen. Hij begint hard te lachen, ik heet geen Lun (op zijn Hollands) maar Loen, zeg ik dan. We kunnen niet bij hem overnachten, hij regelt een hotel voor ons in de buurt. Een paar dagen later komt hij ons uitnodigen voor een maaltijd bij een schoonzus. Heerlijk. Dat is wel wat anders dan de droge rijst, de sambal en de vissenkop waar zo ons op de Tamponas trakteerden.
Hier nog wat ideeën: neem een blok tahoe en snijd die in de lengte. Hak wat vlees fijn, samen met uien, knoflook, sambal trasie en laos of andere kruiden en doe het mengsel in de tahoe. Bakken tot het vlees is dichtgeschroeid. Lekker met rijst en sajoer. Borrelhapje: bak wat fijngehakt vlees in olie. Doe het vlees met ui en oude kaas in bladerdeeg. Als kroket bakken. Opdienen met chilisaus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
