Depok revisited

27 maart - 7 april

Terug in Depok zitten we al snel weer in ons oude ritme, wandelen - djalan djalan - , familiebezoek, volleyballen en 's avonds naar de film. Overdag gaan we naar Djakarta om zaken te regelen. Eén van die zaken betreft het geld voor de terugreis. De ABN zit in een lelijk gebouw in het centrum van Jakarta. Als we de bank binnen gaan zien we een lange rij voor ons van zeker 30-40 mensen. Maar tot onze verbazing wijkt die rij ogenblikkelijk en worden we vriendelijk verzocht helemaal naar voren te lopen. We worden er verlegen van en wijzen het aanbod beleefd af. Maar nee, de mensen dringen aan. We houden eerst vol, maar de mensen blijven aandringen. Wanneer gaat beleefdheid over in ondankbaarheid? We besluiten het niet af te wachten en lopen naar voren naar het loket. Verrassing. Daar treffen we Leneke van de Tamponas. Johan en Leneke wisselen enthousiast nieuwtjes uit. Ik zit nog te prutten of we nu wel of niet de rij hadden moeten passeren. Trouwens, het is vandaag 29 maart. Mijn vader is jarig, niet vergeten een kaartje te sturen. Johan over een week jarig. Dat wordt vast en groot feest. We lenen een fototoestel van oom Kiki en kopen filmrolletjes. De rest van de week loopt Johan als Ed van der Elsken door Depok.

Een van de andere zaken die we moeten regelen is een visum. Het is onduidelijk of je een driemaands-visum nu wel of niet kunt verlengen. Er is maar één manier om er achter te komen, naar het Kantor Immigrasi in Djakarta. We melden ons en nemen plaats in een lange gang. Na een tijdje verschijnt een beambte die ons meeneemt in een kleine kamer. Lastig, lastig om een visum van drie maanden te verlengen, maar hij kan wel wat regelen. Dat gaat ons wel 6750 roepia kosten. Johan verstaat hem in eerste instantie niet en ik herhaal de prijs in het Nederlands. De ambtenaar begrijpt dit verkeerd. Nee, nee, het kan ook wel goedkoper. Ha, dit kennen we weer. Zelfs een visum is blijkbaar onderwerp van onderhandelen. We weten de prijs terug te brengen tot 6000 roepia. Waarschijnlijk hebben we nog steeds te veel betaald, maar we zijn al lang blij dat we niet via Singapore terug moeten reizen.

We brengen verder veel tijd door in het Erasmushuis. Lekker kranten en weekbladen lezen. We worden uitgenodigd voor een filmavond. Daar zitten we dan, langharige en ongeschoren tussen de keurige Nederlandse expats. Er wordt een Indonesische film vertoond. Jongen ontmoet meisje, ze trouwen en leven gelukkig. Jongen is militair vlieger en helaas op een dag verdwijnt hij met zijn vliegtuig in de jungle. Meisje ontroostbaar, ontmoet andere man, trouwt opnieuw. Dan, na een jaar, klopt de eerste man aan op de deur van meisje. Er volgt een hoop soesa met een onduidelijk einde. Discussie. Hoe zal het vallen als deze film in Nederland wordt uitgebracht? De mensen reageren beleefd. Johan en ik hebben waarschijnlijk meer films gezien dan al deze expats samen. Volgens ons is het een kansloze missie.

Op eerste paasdag bezoeken we het huis van Dodo en zijn familie. Er zijn verschillende families bij elkaar om pasen te vieren. Overal in de tuin zijn beschilderde paaseieren verstopt. Joelend lopen de kinderen rond, bij elk gevonden ei gaat een gejuich op. Leuk is dat, dat ga ik later ook doen. Niet vergeten dat Johan over een paar dagen jarig is.

Depok heeft een openluchtbioscoop, waar we regelmatig gast zijn. Een groot scherm met daarvoor houten bankjes. Een wand van geknoopt bamboe om te voorkomen dat er clandestien gekeken wordt. Het aanbod is rechttoe rechtaan, Chinese knokfilms, spaghettiwesterns, dat soort werk. Geen controversiële films in elk geval. Het hoogtepunt is een vage western. Eerst denk in nog dat de film meesterlijk in flashback vorm verteld wordt, later realiseer ik me dat waarschijnlijk twee filmrollen verwisseld zijn. Johan is morgen jarig.

De hele ochtend al is Johan chagrijnig. Nou dan moet hij het ook zelf maar weten, ik ga wel met Jerry op stap. Een paar uur gaan voorbij, nog steeds geen Johan. Je kunt het ook overdrijven. Uiteindelijk vind ik hem op een veranda, uiteraard tussen de meiden. Als we teruglopen naar het huis van tante Selma, kan ik me wel voor mijn kop slaan. Johan is jarig vandaag en ik heb hem niet gefeliciteerd. Hoe is het mogelijk, de hele week al denk ik aan Johan zijn verjaardag en als het dan eindelijk zover is, vergeet ik het gewoon. Sorry, sorry, sorry. Gelukkig duren boze buien bij Johan nooit lang en even later maken we al weer ongecompliceerd lol.

De laatste dag van ons verblijf in Depok gaan we met Egbert nog een dagje naar Bogor - het voormalige Buitenzorg. We wandelen door de botanische tuinen en bezoeken het zoölogisch museum. Heerlijk, even weg uit de klamme hitte van Djakarta en Depok. 's Avonds nemen we voor de tweede maal afscheid van alle families.